قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

سال اندوه و رنج

1- وفات ابوطالب

بعد از پایان محاصرة شعب ابی‌طالب در آخر سال دهم بعثت، ابوطالب درگذشت[1].ابوطالب پیامبر خدا را حمایت می‌کرد و در صورت قصد سوء به ایشان خشمگین می‌شد[2] و او را یاری می‌داد[3].

2- وفات خدیجه رضی الله عنها

ام‌المؤمنین خدیجه سه سال قبل از هجرت به مدینه در سال وفات ابوطالب، درگذشت[4]. با وفات ابوطالب و خدیجه اندوه و غم رسول خدا به خاطر از دست دادن این دو که از پایه‌های دعوت و حرکت وی به شمار می‌رفتند، چندبرابر شد. ابوطالب پشتیبان خارجی بود که در برابر قوم از پیامبر اکرم  صلي الله عليه و سلم  دفاع می‌کرد و خدیجه، پشتیبان داخلی ایشان بود که از دشواری بحرانها و رنجهایش می‌کاست. بنابراین، پس از مرگ ابوطالب کافران قریش، بر پیامبر اکرم  صلي الله عليه و سلم  جرأت کردند و آزارهایی به او می‌رساندند که در دوران حیات ابوطالب خیال چنان کارهایی را نداشتند[5]. بدین صورت مرحلة دشواری درزندگی پیامبر اکرم  صلي الله عليه و سلم  آغاز گردید که در این مرحله به مشکلات و سختیها و آزمونها و رنجهای زیادی مواجه شد؛ چون در عرصة دعوت، تنها مانده بود و یاوری جز خدا نداشت؛ با وجود این به رساندن پیام پروردگارش به مردم همچنان ادامه داد و در این راستا رنجهایی را تحمل نمود که کوهها توان تحمل آن را ندارند و وقتی سختیها و آزمونها بر آن حضرت در شهر خودش که در آن رشد کرده بود و در میان قومش که همه او را می‌شناختند به اوج خود رسید، تصمیم گرفت تا به شهری دیگر و نزد قومی دیگر برود و دعوت خود را به آنها ارائه دهد به امید اینکه آنها آنچه را او از سوی خدا برایشان آورده بود، بپذیرند. برای این منظور راه طائف را که نزدیک‌ترین شهر به مکه بود، در پیش گرفت.[6]

برگرفته از:

الگوی هدایت (تحلیل وقایع زندگی پیامبر اکرم)، جلد اول، مؤلف : علی محمّد صلّابی، مترجم: هیئت علمی انتشارات حرمین.