قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».

نور پيامبران: 

شيعيان معتقدند که انبياء و اولياء و اوصياء از نور آفريده شده‌اند و مانند ساير انسانها، بشر نيستند. اما علي -رضي الله عنه- مي‌فرمايد: «ولو أراد الله أن يخلق آدم من نور يخطف الأبصار ضياؤه، ويبهر العقول رواؤه، وطيب يأخذ الأنفاس عرفه؛ لفعل، ولو فعل لظلّت له الأعناق خاضعة، ولخفّت البلوى فيه على الملائكة، ولكن الله سبحانه يبتلي خلقه ببعض ما يجهلون أصله، تمييزًا بالاختبار لهم، ونفيًا للاستكبار عنهم، وإبعادًا للخيلاء منهم، فاعتبروا بما كان عن فعل الله بـإبليس إذ أحبط عمله الطويل، وجهده الجهيد، وكان قد عبد الله ستة آلاف سنة، لا يُدرى أمن سنيّ الدنيا أم من سنيّ الآخرة، عن كبر ساعة واحدة، فمن ذا بعد إبليس، يسلم على الله بمثل معصيته؟!

كلا. ما كان الله سبحانه ليدخل الجنة بشرًا بأمر أخرج به منها ملكًا، إن حكمه في أهل السماء والأرض لواحد، وما بين الله وبين أحد من خلقه هوادة في إباحة حمى حرّمه على العالمين».

«اگر خدا مي‌خواست که آدم را از نوري بيافريند که روشنايي آن چشم‌ها را بربايد و تعريف آن عقل‌ها را مست کند و بوي خوش آن وصف‌ناپذير باشد، چنين مي‌کرد، و اگر چنين هم مي‌کرد در برابر او گردن مي‌نهادند، و مشکل براي فرشتگان آسان مي‌شد، ولي خداوند بندگانش را با پاره‌اي چيزها - که اصل آن را نمي‌دانند - مي‌آزمايد تا آنها را مشخص نمايد و متکبر را از آنها جدا سازد.

از آنچه خداوند با شيطان کرد - که عمل طولاني و تلاش زياد او را به هدر داد و ضايع نمود - عبرت بگيريد. شيطان شش هزار سال خدا را عبادت کرده بود و معلوم نيست که اين شش هزار سال از سال‌هاي طولاني آخرت بوده‌اند يا از سالهاي دنيوي، که به خاطر يک لحظه تکبّر همة اين عبادت‌ها نابود شدند. پس اگر کسي گناهي چون گناه شيطان مرتکب شود، آيا از سوي خدا در امان خواهد بود؟!

هرگز چنين نيست. خداوند انسان با وجود ارتکاب آنچه که به سبب آن شيطان را از بهشت بيرون کرد، وارد بهشت نمي‌کند. حکم و فرمان او دربارة اهل آسمان و اهل زمين يکي است. خداوند براي هيچ مخلوقي امتياز ويژه قائل نيست تا بتواند به حريمي تجاوز کند که او، آن را براي جهانيان ممنوع قرار داده است»[1].


[1]) (13/238) 131.

از کتاب: نهج البلاغه را  دوباره بخوانيم، تأليف: عبدالرحمن بن عبدالله الجميعان، ترجمه: جعفر سبحاني، 1427/1385هـ.