دائرة المعارف شبکه اسلامی

Untitled Document

2025 Dec 20

----

29/06/1447

----

29 آذر 1404

تبلیغات

رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: "كان تاجر يداين الناس، فإذا رأى معسرا قال لفتيانه: تجاوزوا عنه، لعل الله يتجاوز عنا، فتجاوز الله عنه" (روايت بخاري)
«تاجرى به مردم قرض ميداد، و هر گاه تنگدستى را مي يافت به غلامانش ميگفت: از او بگذريد، تا شايد خداوند نيز از (گناهان) ما بگذرد، پس (نتيجه اين شد كه) خداوند او را بخشيد».

معرفی سایت

نوار اسلام
اسلام- پرسش و پاسخ
«مهتدين» (هدايت يافتگان)
اخبار جهان اسلام
تاریخ اسلام
کتابخانه آنلاین عقیده
سایت اسلام تکس - پاسخ به شبهات دینی
خانواده خوشبخت
شبکه جهانی نور
سایت خبری تحلیلی اهل سنت
بیداری اسلامی
صدای اسلام

قال ابن الجوزي ( تلبيس إبليس: 447) ‏عن يحيى بن معاذ يقول: «اجتنب صحبة ثلاثة أصناف من الناس العلماء الغافلين والفقراء المداهنين والمتصوفة الجاهلين».
امام ابن جوزی در کتاب "تلبیس ابلیس" آورده: از يحيي بن معاذ نقل است كه فرمود: «از صحبت سه گروه بپرهيزيد: عالمان غافل، فقيران تملق گو و صوفیان جاهل».


چ	ج	ث	ت	پ	ب	ا	آ
س	ژ	ز	ر	ذ	د	خ	ح
ف	غ	ع	ظ	ط	ض	ص	ش
ه	و	ن	م	ل	گ	ک	ق
							ی

سياست>مفاهيم و اصطلاحات سياسي>اُولیگارشی

شماره مقاله : 183 تعداد مشاهده : 799 تاریخ افزودن مقاله : 16/5/1388

[اصطلاح سياسي]

نويسنده: سید یعقوب محمدنیا

اُولیگارشی: (Oligarchie)

به معنی حکومت گروه محدودی است که اصطلاح حکومت خانواده ها هم در معنی آن به کار گرفته شده است. برخلاف آریستوکراسی که به معنی حکومت شایستگان است در اولیگارشی ثروت و نفوذ ملاک قدرت و حکومت است نه فضیلت و دانش. اولیگارشی ممکن است محصول یک زد و بند سیاسی یا یک کودتای نظامی برای به دست گرفتن قدرت باشد و گروهی که بدین طریق به حکومت می رسند با به کار گماردن بستگان خود به مناصب مهم و حساس حکومت را در دست خود نگه می داردند.

نوع دیگر اولیگارشی ، اولیگارشی مالی است که نظیر آن را در کشورهای سرمایه داری پیشرفته نظیر آمریکا می بینیم. در این کشورها مهار حکومت در دست خانواده های ثروتمند است که اقتصاد کشور را در دست دارند و با تسلط بر وسایل ارتباط جمعی افکار عمومی را نیز تحت تأثیر و نفوذ خود قرار می دهند.

به نقل از: سايت تابش

بازگشت به ابتدای صفحه

بازگشت به نتایج قبل

چاپ این مقاله

ارسال مقاله به دوستان

امام ابن قیم رحمه الله می گوید: ممکن نیست کسی را بیابی که به غنا و شنیدن آلات موسیقی عادت دارد مگر اینکه در او نوعی گمراهی از راه هدایت چه به صورت قولی یا بصورت عملی خواهی یافت، و در او بی رغبتی در شنیدن قرآن در برابر گوش دادن به موسیقی وجود خواهد داشت.